Adixatz monde, no sèi pas tròp qué escríver, dongas que vòi hèr simple: que'v voi condar era mia vita.
Mes precisament, dissabte passat:
Qu'èri ena proprietat deths grands-pairs, en Bigòrra, un terrenh de dus ectares en baixa montanha. Eth paisan qui s'aucupa dera arredalhada qu'avè deixat darrèr eth quauques centènas de quilos de gèrba.
Que calè dongas aucupà-se'n: era mair-bona qu'apèra acò "balhar" (O lhèu "valhar"?).
No pas eth sinonime deth vèrbe "dar", eh.
Simplament, que cau arresterar eras artòrclas, botar tot en ua grand tela plastica (eh ò que sèi, qu'ei mau), e, en fin de vrèspe, après quauques anar-tornar en casau, tot eth balhadís qu'èra acudat en un còrn deth casau enta hèr compòst. Que pòt semblar estar un esperdici, mès qu'ei aquerò o cresmà'u.
N'èi pas nada fòto d'aquèra hèita - era sòr que m'a panat era mia camèra e que la s'ei presa a Lyon! - dongas, enta illustrar aqueste article, qu'èi prés ua vielha fòto d'ua hloreta primaverau. Si i a expèrts en botanica ací...
Bona fin de dimenjada e bon coradge enta començar ua navèra semmana, e ua aute, e ua aute, e ua aute... huhu!
